【转载】Majowa historia

Harry złorzecząc pod nosem na złośliwość rzeczy martwych, poprawił nieporządną część garderoby. Strzepnął nieistniejący pyłek z butelkowozielonej koszuli i obdarzył lekkim uśmiechem swojego sobowtóra, czekając na aprobatę, której jak zwykle się nie doczekał. Jego odbicie popatrzyło na niego z ironiczną miną, sugerującą jasno, że uważa swój pierwowzór za kompletnego idiotę nieznającego się na modzie. Harry musiał przyznać mu rację – nie miał zielonego pojęcia, dlaczego dla niektórych, w tym również jego żony, strojenie się jest takie ważne. Sam, gdyby mógł, wyciągałby z szafy pierwsze lepsze ubranie i nie zawracałby sobie głowy takimi dylematami, jak te, czy zielona koszula pasuje do granatowych spodni, ani czym się różni kolor szmaragdowy od seledynowego. Harry wyobraził sobie minę Ginny, gdyby usłyszała jego myśli i nie umiał powstrzymać szerokiego uśmiechu wpełzającego mu na twarz.
Przygładził nieporządne kosmki ciemnych włosów, których do schludności nie doprowadził nawet nowy szampon „Ulizany" podarowany mu przez żonę na ostatnie urodziny i uważnie przyjrzał się swojemu odbiciu. Wyglądało na to, że wszystko jest w porządku, więc rezygnując z dalszych komplikacji, jakie mogłyby go spotkać, gdyby dłużej zajmował się swoim wyglądem, odsunął się od lustra. Poklepał się po kieszeni dżinsów, upewniając się, czy ma różdżkę na swoim miejscu i wyszedł z domu.
Bezmyślnie wędrował ulicami mugolskiej części Londynu, instynktownie wybierając najlepszą drogę, która doprowadzi go do celu. Tyle razy przemierzał już trasę prowadzącą do starej kawiarni, że nie zwracał uwagi na otoczenie, pogrążony we własnym świecie. Zastanawiał się, czy ich spotkanie potoczy się tak jak zwykle, czy może z racji dwudziestej rocznicy coś się zmieni.
Ulice były prawie puste, gdzieniegdzie przemykały skulone postacie umykające przed porywistym wiatrem, który z każdą chwilą przybierał na sile. Późna pora i deszczowa aura wisząca nad miastem nie zachęcały do rekreacyjnych spacerów. Co jakiś czas po ulicy przemykało auto, rozpryskując fontanny błotnistej wody. Jednym przechodniem, prócz Pottera, był niski mężczyzna prowadzony przez czarno-brązową kulkę, prawdopodobnie zwykłego kundelka, ale czarodziej nie mógł mieć pewności co do słuszności tego twierdzenia – na rasach psów znał się gorzej niż na kolorach.
Ulice były prawie puste, gdzieniegdzie przemykały skulone postacie umykające przed porywistym wiatrem, który z każdą chwilą przybierał na sile. Późna pora i deszczowa aura wisząca nad miastem nie zachęcały do rekreacyjnych spacerów. Co jakiś czas po ulicy przemykało auto, rozpryskując fontanny błotnistej wody. Jednym przechodniem, prócz Pottera, był niski mężczyzna prowadzony przez czarno-brązową kulkę, prawdopodobnie zwykłego kundelka, ale czarodziej nie mógł mieć pewności co do słuszności tego twierdzenia – na rasach psów znał się gorzej niż na kolorach.
Harry minął skrzyżowanie i właśnie wtedy pogoda postanowiła spłatać mu figla. Z nieba lunął gwałtowny deszcz, który w niespełna minutę całkowicie przemoczył jego ubrania. Mężczyzna zaklął pod nosem i szybkim truchtem podbiegł do drzwi. Otworzył je dość gwałtownie tak, że dzwonek aż zadudnił. Kelnerka podniosła głowę, zdenerwowana, ale widząc wchodzącego do środka Harry'ego, uspokoiła się. Dobrze znała tego klienta. Zerknęła ukradkiem na kalendarz, zła na samą siebie, że nie zauważyła – dzisiaj był ten dzień.

Mężczyzna wyszczerzył zęby w przepraszającym uśmiechu. Szybko podszedł do niewielkiego stolika w kącie kawiarni. Jego towarzysz już na niego czekał.
Harry w sposób kompletnie pozbawiony gracji opadł na krzesło. Rzut okiem na stolik wystarczył, by zarejestrował czekającą na niego filiżankę z gorącym napojem. Za każdym razem, niezależnie od tego, czy Harry przychodził spóźniony, czy zbyt wcześnie, on zawsze już siedział na swoim krześle. Koło niego stały dwie filiżanki wypełnione jakąś wyjątkową mieszanką, którą właścicielka kawiarni sprowadzała specjalnie dla swojego szczególnego klienta. Malfoyowie zawsze muszą mieć wszystko, co najlepsze.
Harry przysunął do siebie cukiernicę i posłodził swoją herbatę. Zerknął na blondyna pogrążonego w lekturze artykułu w „Proroku Codziennym" i niby przypadkiem przesunął porcelanową miseczkę bliżej jego filiżanki. Malfoy nadal był skoncentrowany na czytaniu, więc Harry korzystając z okazji postanowił spłatać mu psikusa. Delikatnie ujął łyżeczkę cukru i już prawie wsypał ją do filiżanki blondyna, gdy blada dłoń mu w tym przeszkodziła. Harry powoli podniósł wzrok i spojrzał w szare oczy Malfoya.




Ginny poruszyła się przez sen, jakby wyczuwając jego smutny nastrój i nim Harry zdążył zareagować, przytuliła się mocno do niego. Mężczyzna objął delikatnie swoją żonę, gdy nagle zdał sobie sprawę, że coś tu nie gra. Przesunął dłonią po szczupłym, nagim ciele tulącym się do niego bezwstydnie. Jednak dopiero, kiedy wplótł palce w krótkie włosy, spłynęło na niego olśnienie. Nie był tym tak przerażony jak powinien, wręcz przeciwnie odczuł swoistą, trudną do wyjaśnienia ulgę, gdy zdał sobie sprawę, że osobą, która spędziła z nim noc, jest Malfoy. Ulegając kolejnemu dziwnemu impulsowi, musnął usta śpiącego mężczyzny. Wreszcie poczuł się szczęśliwy – jak nie czuł się już dawno. Jakby zegary cofnęły swe wskazówki i nadal miał trzynaście lat. Jak wtedy, gdy Syriusz zaproponował mi prawdziwą rodzinę.
– Mój
– szepnął w ciemność, poddając się nagłej zaborczości
– już na zawsze.
END
只为检查，过几天删除。。。